از آنجا که خانواده عشایری در عین حال یک واحد اقتصادی نیز هست ، لذا بخشی از ملحقات مساکن آن مربوط به ساماندهی امور اقتصادی وقسمتی نیز به دیگر امور جاری خانواده اختصاص دارد.
الف ) پَرچین (Parchin)
پَرچیین محوطه محصور بین چادرهای یک قرار گاه ویا محوطه جلوی یک خانوار منفرد می باشد. پَرچین بر حسب امکانات محیطی از سنگ ، شاخ وبرگ درخت بلوط ، سنگ یا پوششی از خار و بوته ساخته می شود.
کارکرد اصلی پَرچین ، محافظت ونگهداری از دامها در طول شب است. بدیهی است دیوار پَرچین مانع نسبتا̋ خوبی برای جلوگیری از سرقت دامها بوسیله دزدان وحمله جانوران وحشی به آنها می باشد. امروزه به تبع گسترش روز افزون مناسبات و مبالات شهری در عشایر ، پَرچین بویژه در قرار گاه های اطراف روستاها دستخوش تغییر گردیده است. استفاده از تورهای فلزی ” فَنس”به جای پرچین روز به روز در حال گسترش است.
ب ) تَجیر (Tajir)
نوعی پرچین کوچک است که جهت نگهداری نوزاد دامها در ییلاق ساخته می شود. روشن است که بره ها وبزغاله های کوچک را نمی توان در پرچین نگهداری نمود ، زیرا زیر دست وپای دامهای بزرگ تلف می شوند. علاوه بر آن جدایی آنها از مادرشان در ساعاتی از شبانه روز بویژه در فصل شیردوشی ضروری می باشد.
پ ) کُلَه (Kola)
کُلَه همچون تجیر برای نگهداری دامهای نوزاد ساخته می شود. با این تفاوت که در کُلَه در قشلاق استفاده می شود. کاه از دیواره گِلی ، سنگ و ملاط گِل و یا از “چیت کُلَه” (Chit kola) در وسط چادر ساخته می شود.
کله علاوه بر کارکرد اصلی آن یعنی حفاظت از بره ها و بزغاله ها دارای دو کارکرد عمده است.
■ فضای داخلی چادر را به دو بخش “لامَردُو” (La mardu)؛ وبخش مربوط به”لازِنُو” به معنی “مکان بچه ها وزنان” که در عین حال آشپزخانه و انار نگهداری مواد غذایی و محصولات دامی نیز هست ، تقسیم می کند.
منبع: ثبت میراث معنوی/ واحد کارآموزی/ زینب حاجری
